Termin ten jest zasadniczo podobny do powyższego terminu CFR, z tym wyjątkiem, że sprzedający jest zobowiązany do uzyskania ubezpieczenia towaru w tranzycie do wymienionego portu przeznaczenia. CIF wymaga, aby sprzedający ubezpieczył towary na 110% ich wartości w ramach co najmniej minimalnej ochrony ubezpieczeniowej Institute Cargo Clauses of London Underwriters (którymi byłyby Institute Cargo Clauses (C)) lub jakikolwiek podobny zestaw klauzul. Polisa powinna być w tej samej walucie co umowa. Sprzedawca musi również przekazać nabywcy dokumenty niezbędne do uzyskania towaru od przewoźnika lub dochodzenia roszczeń od ubezpieczyciela. Dokumenty te obejmują (jako minimum) fakturę, polisę ubezpieczeniową i konosament. Te trzy dokumenty stanowią koszt, ubezpieczenie i fracht CIF. Zobowiązanie sprzedającego wygasa z chwilą przekazania dokumentów kupującemu. Następnie kupujący musi zapłacić po uzgodnionej cenie. Inną kwestią do rozważenia jest to, że CIF powinien być stosowany wyłącznie w odniesieniu do towarów morskich bez ładunku kontenerowego; w przypadku wszystkich innych rodzajów transportu powinien on zostać zastąpiony CIP.